For those only

Onze zoon Wiebe werd op 29 september 2014 geboren met long-gap slokdarmatresie. Een afwijking waar gelukkig maar een handvol ouders en baby’s per jaar mee geconfronteerd worden.


Ik start deze blog vandaag. Want exact twee jaar geleden hoorde ik voor het eerst dit drieletterwoord. Sindsdien ben ik op zoek naar begrip, in welke vorm dan ook. (Behalve in die van medelijden.)

Moeilijk vindbaar. Want een verhaal zoals dat van ons, daar kan je niet overal mee terecht. Dit wordt geen ‘kijkeensnaarmijnperfectezwangerschap en baby’ blog. In ons leven verloopt weinig of niks normaal.
Het broederschap der getraumatiseerd moederschap. Jammer genoeg worden er nog elke dag beschadigde zieltjes gerekruteerd.

Ik ben moe. Moe verteld, maar vooral moe geluisterd. Naar goedbedoelde raad. Naar ‘Ah, ik ken dat’ - verhalen. ‘Ons Perfectietje had dat ook’. ’Oh, er zijn er zoveel die…’. Of the killer van formaat: ‘Het komt allemaal wel goed’.

Zij hebben het niet meegemaakt. Zelfs in het uitzonderlijke geval dat ze echt luisteren, zelfs in het hoogst onwaarschijnlijke geval dat ze de juiste woorden vinden, zij hebben het niet meegemaakt.

Ik schrijf deze blog voor iedereen die me met een half woord begrijpt. Het is een bevrijding om te kunnen vertellen zonder te moeten uitleggen. Gewoon, vertellen. Hopelijk kan ik andere ouders ook bevrijden, van wat dan ook.

Want de zorgen (in de twee betekenissen van het woord) voor een kind met een beperking, de ongerustheid, de pijn, de onzekerheid, dat delen we allemaal. En wij weten dat het niet alleen vechten is voor je kind. Het is ook vechten tegen een kwaadaardige microbe die jezelf en je relatie binnensluipt, stilletjes, slopend, hopend dat je ze over het hoofd ziet om dan toe te slaan. En toeslaan zal ze.