Bevallen

29 september 2014.

Een geboortelijst hebben we nooit gehad. Een lijst met wensen, dat wel. Zoals: een gezonde baby. En, op twee: een gezonde baby.


De enige wens die overbleef was toch één keer iets normaal meemaken. Na alle operaties, al het artificiële. Iets wat voor andere moeders zo normaal is dat ze er niet over nadenken. Het gevoel dat jij je baby op de wereld hebt gezet. Jij alleen.
Ik dacht niet aan pijnloos, of kort, of in of uit het water, met of zonder hulpmiddelen. Ik had geen schrik. Ik kon alleen maar denken dat ik over enkele uren mijn kleintje even zou kunnen vasthouden voor ik hem verloor aan een hoop doktersjassen.
Alles was me al afgepakt. Maar dit zou ik niet toestaan.

Op zondagavond werd ik ingeleid. De blik van de vroedvrouw die dacht met één maandverband het water op te vangen, zal ik nooit vergeten. Het maandverband werd weggespoeld alsof het Suez kanaal was opengebarsten. De vloer lag vol. Oeps, zei ze. Voor mij voelde het alsof ik al bevallen was. Ik had zin om te sprinten.

Maandagavond iets na 17u, na een lange strijd, keek de gynaecologe me veelbetekenend aan. Uitgeput en triest knikte ik ja. Nog geen half uur later werd Wiebe geboren. Voor de zoveelste keer lag ik machteloos op een ziekenbed, niet in staat te bewegen, te voelen of te denken. Ik hoorde ‘proficiat mevrouw!’, en het duurde even voor ik doorhad dat dat betekende dat mijn zoon geboren was. Ik heb hem nooit horen huilen. Ze namen hem direct mee. Mijn wonde was al terug dichtgenaaid toen ik hem voor het eerst een paar seconden kon zien. Of liever, de handdoek waarin hij gewikkeld was. Een groene.

De gynaecologe wist al lang dat een keizersnede de enige uitweg was. Ik wilde echter alles proberen, en ik ben dankbaar dat ze me dat gegund heeft. Even zag het ernaar uit dat het ging lukken. Ze hadden hem met veel moeite wat kunnen draaien. Er zat een zendertje op zijn hoofd. We hadden een manier gevonden om zijn hartslag stabiel te houden tijdens elke wee. Er was een mirakel gebeurd.

Elk kwartier kwam er een legertje groene jassen kijken en meten. De opening werd niet groter. Ik nam steeds acrobatischer houdingen aan. Turnen op de bevallingstafel. Geen wonder dat de epiduraal uitviel, maar ik had geen tijd om dat te merken. En plots werd het risico om verder te proberen te groot. De baby had al lang genoeg afgezien.

Later hoorde ik dat door het teveel aan vruchtwater hij veel hoger lag als andere baby’s en daardoor te weinig tijd had om echt goed te draaien. Ik werd getroost met de woorden dat ik mezelf had overtroffen, dat ik niet meer moeite had kunnen doen dan wat ik gedaan heb. Maar nog niet het grootste compliment op aarde kon me raken.

Om 21u mocht ik eindelijk een beschuitje eten en kennismaken met mijn zoon. Er werd een kleine vogeltje, vol draadjes en buisjes, op mijn schoot gelegd. Ik durfde hem bijna niet vastnemen, en zeker niet bewegen, uit schrik dat ik iets zou lostrekken. Alles leek zo broos. Hoe ze zoveel kabels in zo’n klein mensje krijgen is me een raadsel.

Daar zaten we dan. Mijn zoon en ik. Ik dacht, we hebben toch 1 ding gemeen. Ik heb ook van die buisjes.

Lange tijd voelde ik niks. Zo lang dat ik vergat wat voelen is.
Ik was net moeder geworden, maar mijn lichaam begreep dat nog niet.

Tot twee kleine lieve oogjes me aankeken. Dit jongetje had me nodig, meer dan welke pasgeborene ook. Zijn handjes klemden zich vast in mijn vel en in mijn hart.

Er is geen betere pijnstiller.