En we leefden nog lang en gelukkig ;)
Ons verhaal lijkt wel een neverending story. De problemen staan netjes in de rij te wachten. Zo kreeg onze ondertussen vijfjarige zoon een jaar geleden een labeltje… Autisme. Nu geven we geen sondevoeding meer maar brengen hem 2 keer per week naar een revalidatiecentrum. Een hele verbetering, dat wel. De diagnose was een opluchting en een pijnlijke steek tegelijk. We konden nu begrijpen waarom de voorbije jaren zo moeilijk waren geweest. Waarom Wiebe zo verschilde van andere kinderen. Eindelijk voelden we ons begrepen, al was het opnieuw door specialisten, en niet door familie. (‘Hij doet het toch goed?’) (Ja, maar heb je enig idee wat dat van ons vergt??) Die lange jaren tussen de hersteloperatie en het verwijderen van de button… Het leek zo vaak uitzichtloos. Zoals elke situatie waar geen einddatum op staat. Hoop was niet meer welkom. Het was voor ons allemaal een zware periode. Drie jaren in drie woorden: hoog en laag. Nu ik de luxe heb om terug te kijken, zie ik de mooie dingen. Ik